‘Ik ben zo blij dat ik hier woon’

Gelijk dikke mik was het tussen Loek en mij. Onze eerste ontmoeting was in Utrecht. Ik kwam uit Nieuwegein en hij uit Amersfoort. We gingen koffie drinken en het klikte meteen.
Ik kan het niet goed uitleggen, het is gewoon een gevoel. Een jaar later zijn we getrouwd en in Kattenbroek gaan wonen’

Nu, 23 jaar later, wonen Didi en Loek beiden bij St. Pieters en Bloklands Gasthuis, maar niet in hetzelfde appartement. Loek heeft dementie en woont in Kleinschalig Wonen, terwijl Didi zelfstandig in een
appartement woont bij Zorg Thuis. ‘Loek kreeg dementie en op een gegeven moment werd thuis wonen steeds moeilijker. Ook omdat ik zelf, door een ongeval, een lichte hersenbeschadiging heb. Daardoor kon ik hem niet de zorg geven die hij nodig had. Samen met de casemanager hebben we in 2021 filmpjes bekeken van verschillende verzorgingshuizen. Het was coronatijd, dus alles bezoeken was lastig. Toen we het filmpje van St. Pieters en Bloklands zagen, voelde het meteen goed. Loek zei dat hij hier wilde wonen. We zijn wel tien keer langs gereden om te kijken,’ vertelt Didi lachend.

De sfeer was goed
‘In januari 2022 hadden we een gesprek met Alice de Jager van zorgbemiddeling. We mochten even in een huiskamer kijken en we spiekten bij iemand die de deur op een kier had staan. We voelden de sfeer en dat voelde goed. Kijk, verhuizen naar zo’n afdeling is natuurlijk niet leuk, maar Loek voelde en zei zelf ook dat het wel moest.’ Zorgbemiddelaar Alice vroeg aan Loek: ‘Zou je hier willen wonen? Als ik je morgen opbel, kom je dan?’ Loek antwoordde: ‘Bel maar gisteren’. Toen ging het snel. Loek verhuisde op 20 april. Toen Loek de oproep kreeg en ze op zijn kamer gingen kijken zei Alice dat er ook een appartement beneden beschikbaar was voor Didi. ‘We gingen door het dak, zo blij waren Loek en ik. Loek zegt nog steeds dat ze daar nu een lamp hebben opgehangen, omdat wij destijds van blijdschap door het plafond gingen!’

Elke dag op bezoek
‘Het appartement was super en op 17 mei ben ik ook verhuisd. Geen seconde spijt van gehad. Ik heb niet hoeven wennen. Het is allemaal zo geleidelijk gegaan, ik ben ontzettend dankbaar dat ik
hier mag wonen, vlakbij Loek.’ Dat ze nu niet meer samenwonen, vindt Didi jammer, maar ze is eraan gewend. ‘Het klinkt misschien gek, maar ik zou het ook niet meer kunnen. Ik ga elke dag langs bij Loek,
dus we zien elkaar heel vaak. We lunchen regelmatig samen in het park en ik heb een lieve zoon en fijne vrienden die me helpen als iets niet lukt. De zorg voor Loek werd te zwaar. De overgang ging
gelukkig heel geleidelijk, en dat maakt een groot verschil.’

Het gaat goed
Didi vermaakt zich prima bij het Gasthuis. Ze neemt deel aan verschillende activiteiten en geniet vooral van het bloemschikken. Samen met Loek bezoekt ze de kerkdienst en andere georganiseerde
activiteiten, zoals het zomer- of winterfeest. ‘Ik heb leuk contact met andere bewoners. Ik ga niet elke dag koffie drinken, want ik hou juist van spontane ontmoetingen. Ik sta elke dag vroeg op en ga graag fietsen op het fietslabyrinth. Vijf keer per week eet ik mee in de Brasserie. Ik puzzel graag en ben nu fotoboekjes aan het maken voor Loek. Het gaat echt heel goed met me.’

Veel respect voor de zorg
Ook over de zorg is Didi tevreden: ‘Ik wil niet dat mensen ‘u’ of ‘mevrouw’ tegen me zeggen. Noem me maar gewoon Didi, anders voel ik me zo oud. De zorgmedewerkers weten dit inmiddels ook. Het is
ongelofelijk hoe hard zij werken. Ze doen hun werk goed, zijn professioneel en deskundig, en ook nog eens gezellig. Ik heb enorm veel respect voor ze. Ik vind het belangrijk om dat te zeggen. Ik ben zo blij
dat ik hier woon en ben hartstikke tevreden over de zorg.

foto: par-pa fotografie